مقایسه ی ظرفیت های نظام ساختمانی lsf با icf برای ایجاد اسکان موقت در شرایط بحران پس از زلزله

سکونت یافتن، امری ضروری برای انسان است؛ تا آنجا که گردانندگان جوامع مختلف تلاش می کنند تا با فراهم کردن تسهیلات لازم، امکان دستیابی به آن را برای همگان فراهم کنند. این موضوع به هر شکل که مطرح گردد، نیازمند مطالعه، بررسی، تحلیل و ارزیابی است؛ به طوری که در هر شرایطی بتوان برای اسکان افراد برنامه ریزی کرد. اسکان موقت پس از زلزله نیز یکی از همین شرایط است. با توجه به شدت تخریب ایجاد شده در ساختمان ها که آن ها را به مکان هایی ناامن برای ادامه ی زندگی تبدیل می کند، اقدامات لازم برای بازسازی ها صورت می گیرد. اما این امر در بسیاری موارد به زمان نیاز دارد و تا زمان بازسازی ساختمان های مسکونی، بازماندگان نیاز به محیطی موقت برای اسکان دارند. در نظر داشتن عواملی چون نیاز به حجم بالایی از سکونتگاه در مدت زمانی کوتاه پس از زلزله، ویژگی های اسکان موقت بسته به شرایط زمانی و مکانی سانحه و خصوصیات مشترک آن با سکونتگاه دائم، اهمیت استفاده از نظام های ساختمانی و روش های ساخت سریع سکونتگاه موقت را روشن می سازد. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با مرور ویژگی های اسکان موقت به اولویت بندی این ویژگی ها از نظر اهمیت می پردازد و سپس با طرح سؤالاتی متناسب با ویژگی های پیش گفته دو نظام ساختمانی lsf و icf را مورد مقایسه قرار می دهد.